28.03.2023
[Τι μήνας. Τι άθλιος μήνας. Κι αυτό λέω ότι δεν είναι ακόμη μία απαισιόδοξη, «μαύρη» διαπίστωση. Ψάχνοντας λίγα ξέφωτα, αυτά που ψάχνω συνεχώς (συχνά, όχι με ιδιαίτερη επιτυχία), θα σταθώ (να πάρω μια ανάσα) στην ανάγνωση του Βέρθερου του Γκαίτε. Υπογράμμισα τόσα, ανάμεσά τους κι αυτό: «Έχω ακούσει να μιλούν για μια ευγενή ράτσα αλόγων που, όταν είναι υπερβολικά ξαναμμένα και καταπονημένα, ανοίγουν μόνα τους από ένστικτο μια φλέβα για να μπορέσουν ν’ αναπνεύσουν πιο ελεύθερα. Έτσι νιώθω συχνά κι εγώ: θα ’θελα ν’ ανοίξω μια φλέβα που θα μου χάριζε την αιώνια ελευθερία» (μτφρ. Στέλλα Νικολούδη, Εκδόσεις Άγρα). Θα σταθώ στα Πνεύματα του Ινισέριν και στο Tár. Στην ορχήστρα Maggio Musicale Fiorentino υπό τον Danielle Gatti. Στον κόσμο που γέμισε τους δρόμους. Στον κόσμο που θα τους ξαναγεμίσει. Σε κάποιες συζητήσεις με γλυκό, καφέ ή ποτό. Σε λίγους ευγενικούς ανθρώπους. Στο πρώτο φαγητό για το 2023 στον εξωτερικό χώρο του εστιατορίου με το παλτό ριγμένο στους ώμους. Σε όσους μας νοιάζονται και τους νοιαζόμαστε.
Υγ. Η αφίσα μιλά για ένα ακόμη έγκλημα το οποίο έχει σχεδιαστεί και πρέπει να το αποτρέψουμε.]
