Μεταπηδήστε στο περιεχόμενο

Στιγμιότυπα Δεκεμβρίου

31.12.2021

(Λίγο πριν τελειώσει αυτός ο περίεργος χρόνος: 5) ψάχνω, όλο ψάχνω. Πότε βρίσκω, πότε όχι. Πότε χάνω κι όσα έχω βρει. Αντίο, περίεργε χρόνε.)

30.12.2021

(Λίγο πριν τελειώσει αυτός ο περίεργος χρόνος: 4) ξεφλουδίζω λέξεις που μυρίζουν μανταρίνι και κάποιες άλλες που με κάνουν να κλαίω σαν να ξεφλούδιζα κρεμμύδια. Εντάξει, με έχει προλάβει ο Καρυωτάκης, που το έθεσε και πιο ωραία:

«θάνατος οι γυναίκες που αγαπιούνται καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια».

Κι αφού τελειώσω με το ξεφλούδισμα, (τρι)γυρνάω στις ταινίες του Τσιώλη και του Κισλόφσκι (και στις μελωδίες του Πράισνερ, δε γίνεται αλλιώς), στα τραγούδια του Άκη Πάνου, στο Παραμυθάκι μου του Καλατζή (και στο Άσπρα θα φορέσω) και πάντα στη Σαραμπάντα του Χέντελ, στα αναμμένα φωτάκια του τοίχου, στη μισή κιμωλία, σ’ εκείνο το ποίημα της Warsan Shire (Every mouth you’ve ever kissed was just practise και τα λοιπά, και τα λοιπά), στη διπλή αφίσα (κόκκινη και Loving Times από τη μια μεριά, μαύρη και Difficult Times από την άλλη), σ΄ ένα τσιγάρο συνοδεία κρασιού ή ουίσκι, στα όνειρα του ύπνου.)

29.12.2021

(Λίγο πριν τελειώσει αυτός ο περίεργος χρόνος: 3) φιλάω την πατούσα του –πολύ– μικρού μου ανιψιού.)

28.12.2021

(Λίγο πριν τελειώσει αυτός ο περίεργος χρόνος: 2) θυμάμαι το θεραπευτικό ταξίδι του καλοκαιριού, και το πλοίο με το πλωτό κατάστρωμα απ’ όπου όλα μοιάζαν εφικτά, όμορφα, μαλακά, και τον Τζόναθαν Κόου με το Τι ωραίο πλιάτσικο!

“What did she die of?
The same thing that gets everybody in the end: a combination of circumstances” )

27.12.2021

(Λίγο πριν τελειώσει αυτός ο περίεργος χρόνος: 1) δυναμώνω τη μουσική για να καλύψει τον θόρυβο.)

19.12.2021

(Γλυκιά συμμορία, 1983, Νίκος Νικολαΐδης)

18.12.2021

Φωτογράφος: Claudio Palma

11.12.2021

(Ώρες ώρες έχω την εντύπωση ότι αυτός ο μανιασμένος αέρας που φυσάει σήμερα, φυσάει καθημερινά, χωρίς να ακούγεται ή να είναι ορατός πάνω στα φύλλα των δέντρων. Μια ανισόρροπη επικαιρότητα, με τόσες γυναίκες που δολοφονούνται από τους άντρες τους, με ηλίθιους και επικίνδυνους «θεματοφύλακες», με κάτι μεγάλα εμπορικά καταστήματα παιχνιδιών να θέλουν να είναι ανοιχτά και την Κυριακή 26 Δεκεμβρίου, με, με, με…

Υγ. Το τραγούδι (και) για τη Λίνα Βερτμίλερ.)

06.12.2021

(«Σας επιθυμώ δομικά», της είπε. Εκείνη πήρε ένα μισοξυσμένο μολύβι, έγειρε το κεφάλι στο πλάι για να συγκρατήσει το ακουστικό του τηλεφώνου και σημείωσε τα λόγια του στο μπλοκ.

Τώρα, στο τέλος της αναπνοής, δομική είναι μόνο η αναπαράσταση.)

04.12.2021

«Μια που έτσι είναι η ζωή: πατάς ένα κουμπί και η ζωή ανάβει. Μόνο που εκείνη δεν ήξερε ποιο κουμπί να ανάψει. Ούτε συνειδητοποιούσε ότι ζούσε σε μια τεχνοκρατούμενη κοινωνία όπου η ίδια ήταν μια αναλώσιμη βίδα.»

03.12.2021

(Έχω την εντύπωση ότι το «και μη χειρότερα» δεν πιάνει πλέον. Μικρή ελπίδα οι θεατές που διώχνουν αυτή την… κυρία με την παρέα της.)