Στον Νίκο Ζαχαριάδη
Κάτι παράξενο συνέβη προχθές στο πλοίο της γραμμής για το νησί. Βρέθηκε, κρεμασμένη στην κουπαστή, μια σακούλα μ’ ένα καρβέλι ψωμί το οποίο είχε κοπεί ευλαβικά στη μέση. Το ανοίξαμε στα δύο και βρήκαμε διπλωμένη την ακόλουθη επιστολή.
«Συγκάτοικε της κάψουλας, σήμερα η μπλούζα σας έχασε άλλο ένα μόριο από τη μυρωδιά σας, αλλά εσείς είχατε προνοήσει να νοτίσετε τα σωθικά μου με αυτή. Χθες, την ώρα που κοίμιζα το κτήνος μας, αποφάσισα ότι χρειάζεται επιτέλους να μιλήσω για το θαύμα που δειπνήσαμε. Έχουμε χρέος να πούμε την αλήθεια. Εξάλλου, όσοι ανήκουν στη φυλή μας, θα καταλάβουνε. Θα μιλήσω, λοιπόν, γιατί μπορεί να υπάρχουν κάποιοι εκεί έξω που έχουν χάσει το θάρρος τους. Και δεν πιστεύουν. Δεν πιστεύουν ότι μπορεί ένα μπαλκόνι να χωρέσει την τήξη δύο πλανητίσκων που συγκρούονται για να κοπάσει ο χρόνος. Ότι οι πνεύμονες φιλιούνται. Ότι είναι στις άκρες των δαχτύλων που κρεμάνε οι απόστρατοι τις γρατσουνιές τους. Ότι δύο σύμμαχοι δεν έχουν ανάγκη από ενισχύσεις για να κερδίσουνε τη μάχη. Ότι μια ελαφριά κουβέρτα, από εκείνες που κατεβάζουμε δειλά τον Σεπτέμβρη κι ύστερα πάλι τον Απρίλη, μπορεί να ζεστάνει τον θάνατο.
Εσείς ξέρω πως θα θέλατε να τους πούμε για τις καταβυθίσεις, τις εκρήξεις, τις μετακινήσεις εσωτερικών οργάνων, τις ηλεκτρικές εκκενώσεις, για εκείνη την υποθαλάσσια ησυχία της ένωσης. Αλλά μετά απ’ όσα έγιναν, δεν προλαβαίνω. Πρέπει να βιαστώ, γιατί η άμμος τελειώνει. Βλέπω ήδη το καλοκαιρινό δωμάτιο να αποσυναρμολογείται, το τσίπουρο να εξατμίζεται, την Αιόλου να συρρικνώνεται, τη Βασιλίσσης Σοφίας να τυλίγεται σαν χαλί που πρέπει να το πάμε για πλύσιμο, το παγκάκι να ξηλώνεται, τις σοκολάτες να λιώνουν, τα τσιγάρα να σβήνουν πριν τ’ ανάψουμε, τα θερινά να μην ανοίγουν γιατί έχει κάθε μέρα βροχή.
Γι’ αυτό σας λέω, προτού πέσει ο τελευταίος κόκκος, πρέπει να προλάβω. Να κάνω χώρο για τη μακαριότητα της τελευταίας στιγμής. Ν’ αλείψω τη φέτα με μέλι για να τη βρείτε έτοιμη το πρωί. Να σκουπίσω τα γυαλιά σας που έχουν μαζέψει δαχτυλιές. Να δώσω από ένα κουράγιο σε κάθε φιλί που θα χαθεί.
Αλλά σας έχω εμπιστοσύνη, “στο τέλος θα επικρατήσουμε. Το τέλος της όποιας τρικυμίας, θα μας βρει μαζί. Αλλιώς, δεν είναι τέλος”».
Πρώτη δημοσίευση: Αναγνώσεις στην Κυριακάτικη Αυγή, 30 Απριλίου 2021